EN

Domtoren tijdelijk opgesierd met gigantisch werk van studenten Fine Art

  • 11 december 2023
Verborgen achter steigers wordt de Dom -het symbool van de stad Utrecht- steen voor steen gerestaureerd. En raam voor raam: nu is het glas-in-lood in de Michaëlskapel aan de beurt. Om het publiek toch van visueel spektakel te voorzien kwamen twee HKU-studenten Fine Art, in samenwerking met Culturele Zondagen, in actie.
Domtoren tijdelijk opgesierd met gigantisch werk van studenten Fine Art
Eerder dit jaar schilderden studenten Loes van Roozendaal en Onno Meeuwsen al eens tijdens een Culturele Zondag in de Dom. Zodat het publiek hen live aan het werk zag en alvast een kleine sneak peak had van het werk dat uiteindelijk in de Dom zou komen te hangen.

Afgelopen week werd het werk van Loes opgehangen. Een schilderij van maar liefst 4 bij 2 meter. ‘Een ontzettende uitdaging’, vertelt ze lachend. ‘Ik ben er in de zomer aan begonnen, en omdat de academie dicht was dacht ik: dat kan wel thuis. Daar had ik me op verkeken. We waren er natuurlijk al wel gaan kijken om te zien waar het zou komen te hangen. Maar in de Dom is alles groot en realiseer je je niet hoe groot het écht is.’

Felle kleuren

Met het opspannen van het doek was Loes een halve dag bezig, maar als ze haar werk nu in de Domtoren ziet hangen is ze wel trots. ‘Ja dat maakt me blij. Ik heb felle kleuren gebruikt, omdat het best een donkere ruimte is. Dat werkt goed, het doek lijkt bijna licht te geven.’

Het werk van Loes is- tijdens de dagelijkse rondleidingen- nog tot half januari te bewonderen in de Dom. Eerder was het al de beurt aan Onno, die ook zo’n enorm schilderij maakte. Zijn werk gaat over zijn ervaring met geaardheid, seksualiteit en mannelijkheid. Met het schilderij wil hij meer aandacht vragen voor een deel van de Utrechtse geschiedenis waar veel mensen niets van weten: de Sodomieprocessen van 1730-1731, waarbij 289 homoseksuele mannen werden vervolgd.

Loes laat de interpretatie van haar werk graag aan de toeschouwer. ‘Ik zou graag willen dat de toeschouwer mijn schilderij bekijkt zoals ik naar klassieke muziek luister: ik heb geen verlangen de componist te willen kennen, noch de titel te ontrafelen. Hetgeen wat we zien of denken te horen zal zich gaan vermengen met een herinnering of gevoel.’

Ze schildert portretten en objecten uit haar directe omgeving. Het zijn fragmenten vanuit een herinnering. De fragmenten die Loes middels haar schilderijen toont, dienen voor haar als een archief. Vastgelegd op het doek zal de herinnering voor haar van betekenis blijven.