Ik heb liever vragen dan antwoorden

Milo Poelman studeerde pas anderhalf jaar geleden af aan Photography, maar zijn werk gaat nu al de hele wereld over. Met zijn installatiekunst confronteert hij ons met filosofische vraagstukken waarbij natuur en techniek de leidraad vormen.
Ik heb liever vragen dan antwoorden

Natuurfotograaf worden, dat was de droom van Milo. Maar tijdens de fotovakschool ontdekt hij dat hij meer wil dan mooie plaatjes schieten in opdracht: ‘Al sinds ik me kan herinneren maak ik foto’s met mijn iPhone en ben ik bezig met het kaderen van beeld en het spelen met composities. Op de fotovakschool leerde ik veel over de techniek, maar ik had het idee dat er op HKU bij Photography meer conceptuele diepgang zou zijn. En toen ik op de Open Dag de werkplaatsen zag zoals de studio’s en de doka’s was ik verkocht.’

Een andere lens

‘In de eerste jaren leer je werken in de doka en fotograferen in de studio’s. Je bestudeert de camera letterlijk van binnen en buiten. Het meest leer je misschien nog wel van je klasgenoten. Je bent veel samen, geeft elkaar feedback en je stelt je altijd kwetsbaar op door het delen van je werk en ideeën. Daardoor ga je je steeds meer openstellen voor nieuwe perspectieven en andere culturele achtergronden. HKU heeft mij met een andere lens naar de wereld laten kijken. Dat is iets waar je de rest van je leven iets aan hebt.’

Levendige robots

‘Gaandeweg kwam ik erachter dat niet het eindwerk maar het onderzoek en de boodschap centraal staan in mijn werk. Op filosofische wijze onderzoek ik in hoeverre biologische en technologische processen gelijkwaardig zijn. Techniek is in ieder geval vaak op de natuur geïnspireerd, maar stijgt er soms zelfs bovenuit. Neem bijvoorbeeld de Roomba, de draadloze stofzuiger die geïnspireerd is op de nematode, een klein wormpje. De Roomba heeft 124 neuronen en een wormpje 64; in bijna alles is de Roomba intelligenter dan het wormpje. Het enige dat het wormpje kan is zijn neus volgen om te eten en anders dan de Roomba kan het zichzelf voortplanten. Het een noemen we een robot, het ander een levend wezen. Maar waarom precies en waar ligt de grens?’

Wat is leven?

‘Met de komst van AI worden dit soort levensvragen steeds relevanter. Het is een technologische ontwikkeling waar iedereen zich toe moet verhouden. In mijn afstudeerwerk Synthesize Me onderzoek ik die verhouding. Ik vraag me af: kunnen we technologie zien als nieuwe levensvorm? Want ondanks dat het geen fysieke aanwezigheid heeft, ontwikkelen machines en robots steeds vaker menselijke eigenschappen. In plaats van dat ik antwoorden geef, wil ik discussies opwekken. Mensen meenemen in mijn denkwereld. Fotografie is een belangrijk onderdeel binnen mijn werk, maar is zeker niet het eindproduct. In dit geval was dat de installatie, de ruimtelijke interventie die ik wilde creëren.

Exposeren op Broadway

‘Afgelopen jaar is een absurd beweeglijk jaar geweest. Na mijn afstuderen werd ik benaderd door Fellowship.xyz, zij hadden interesse in mijn werk. Via deze galerie is mijn werk de hele wereld over gegaan: Parijs, Milaan, Estland, Mexico en zelfs op Broadway was het te zien. Dat was zo onwerkelijk. Maar ook in Nederland ging het goed. Zo mocht ik exposeren tijdens de Dutch Design Week en recentelijk ook in het Foam. Daarnaast ontving ik voor mijn afstudeerwerk het Keep an Eye Stipendium, een stimuleringsprijs voor jong fotografietalent.’

Internationale springplank

‘Op dit moment ben ik bezig met het aanvragen van Kunstenaar Start, bij het Mondriaans Fonds. Zo’n fonds geeft mij de financiële ruimte om me volledig te kunnen focussen op het maken van nieuw werk. In de toekomst zou ik ook graag een residentie bij de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam aanvragen. Zie bieden je dan een studio, technische werkplaatsen en je werkt nauw samen met andere kunstenaars en onderzoekers. Het wordt ook wel gezien als springplank naar de internationale kunstwereld omdat er veel buitenlandse curators op af komen.’