Objecten kunnen goede acteurs zijn op een podium

Interview met Anne Leijdekkers

Afstuderend scenograaf Anne Leijdekkers heeft de opmerkelijke installatie ‘Living bodies in front of living bodies’ gemaakt: een eenpersoons-performance, waarbij je gaat zitten op een stoel, die letterlijk in beweging komt. Achter het werk gaat een diep verhaal schuil.

Bewegende stoelen als reactie op klimaatverandering

Met haar theatrale installatie wil Leijdekkers haar publiek bewust maken van de omgeving die er altijd al was en zal zijn. Op de achtergrond snijdt ze thema’s aan als klimaatverandering en ‘ecologisch kijkerschap’: hoe de kijker omgaat met zijn positie in de wereld. Scenograaf Anne Leijdekkers is zich zeer bewust van de ruimte om haar heen. ‘Waar ik ook ben: als ik om me heen kijk, kan ik de omgeving zien en de mensen eruit filteren. Daardoor zie ik hoe de niet-menselijke dingen met elkaar verbonden zijn.’

Ouderdom

‘Het is een hot topic in theater om de acteurs van het podium af te halen en te kijken naar alle niet-menselijke actanten die overblijven. Dat is ook een project dat ik heb gedaan; met z’n allen kijken naar een stoel die langzaam in elkaar zakt van ouderdom. Zoiets zie je normaal niet, want dat gebeurt ergens op een zolder ofzo. Als je dat op een podium zet wordt het ineens heel performatief en krijgt het een andere lading.’

‘Schaal, tijd en beweging zijn de drie hoofdingrediënten van mijn onderzoek. Hoe wij de wereld zien is niet de enige manier hoe die is. Hoe wij de wereld ervaren in tijd ook niet. Om ons heen zijn nog al die objecten, die er allemaal op hun eigen manier zijn. Dat is een onderwerp dat mij erg aan het hart gaat. Ik vind dat het een groter podium verdient, omdat het ook een reactie is op klimaatverandering en het Antropoceen.

Stapje terug

Hoe zien wij onszelf als onderdeel van de wereld? Wordt het niet tijd om een stapje terug te doen en de natuur zijn gang te laten gaan? Willen we nog steeds altijd ingrijpen op alles? Die vragen en de vraag ‘hoe kun je in theater de menselijke acteur naar de achtergrond plaatsen en de loop der dingen meer de ruimte geven’ zijn de insteek geweest van mijn afstudeerproject.’

‘Ik maak geen theatervormgeving, ik creëer alleen een setting waardoor mensen de theatervormgeving gaan zien zoals die er al is. Ik laat de ruimte zien en dat kan overal: in de afstudeerruimte, maar ook in de stad of in het bos. Je verwacht misschien dat je naar mensen tegenover mensen gaat kijken, maar dat is dus niet het geval.’