Het zijn vragen die in haast elk gesprek op de achtergrond van zich laten horen. Spreken de deelnemers elkaars taal? Wat zijn de gemeenschappelijke belangen? Hoe zorg je ervoor dat ieders stem gehoord wordt? In de masterclass Muzische Gespreksvormen is het een belangrijk ingrediënt: zorg ervoor dat alle gesprekspartners aan bod komen. Volgens Pasman kun je dat doen door aandacht te besteden aan ieders interpretatie. ‘Als iemand iets vertelt, vraag je vervolgens wat de rest heeft gehoord. Iedereen hoort namelijk iets anders. Door dit bij de hele groep na te vragen, valideer je de betekenis van wat gezegd is en leer je elkaar beter te begrijpen.’
Fundament
Het delen van inspiratiebronnen gebruikt Pasman vervolgens als fundament voor de rest van het gesprek. ‘Je laat mensen contact maken over iets wat belangrijk en waardevol voor ze is. Daar kun je op doorbouwen en zo leer je iemand beter kennen. In plaats van de inhoud stel je dus allereerst de mens zelf centraal - en niet zijn inhoudelijke expertise.’
Pasman geeft een voorbeeld uit haar eigen praktijk. Tijdens een project voor de gemeente Amstelveen bracht ze ambtenaren, zorgprofessionals en bewoners bij elkaar. ‘De gemeente wilde de sociale cohesie in de wijk vergroten en meer bewoners betrekken bij wijkinitiatievenen. Maar de bewoners wilden het bijvoorbeeld over hun buren hebben. Hoe haal je in zo’n geval de gemene deler van beide partijen naar boven? Ik probeer dan iets in te zetten wat hen raakt in hun mens-zijn. De bewoners heb ik iets laten opschrijven over hun leefomgeving en dat aan elkaar laten voorlezen. Wanneer je vervolgens het gesprek aangaat over wat ze opschreven, ontstaat de verbinding.’
Golflengte
Pasman leerde tijdens de masterclass veel van de zogenaamde ‘wendingen’, technieken waarmee je een context schept en een gesprek kunt sturen. Juist als ze met grote groepen werkt, maakt ze er gebruik van. ‘Een tijdje geleden begeleidde ik een bijeenkomst van bewoners en professionals, met ongeveer 35 deelnemers. Hoe begin je zo’n ontmoeting, hoe zorg je ervoor dat die mensen op elkaars golflengte komen? Ik heb ze hun straat laten tekenen, gevraagd waar ze trots op waren en vervolgens die tekening met elkaar laten uitwisselen. Het was erg leuk om ze op elkaar te laten reageren. Een bouwkundige maakte met volle overgave een heel gedetailleerde schematische tekening die allerlei reacties opriep. Sommige mensen aarzelden juist en zeiden dat ze niet konden tekenen. Maar dat hoeft ook niet. Het is jouw tekening, er is geen goed of fout.’