Locatie Eemplein (Amersfoort): Coco van der Wiel en Mijs Both

Het collectief van Coco van der Wiel

Het einde van een lange relatie die samenviel met de coronacrisis bracht Coco van der Wiel tot een zoektocht. Daarin onderzocht ze hoe haar individualiteit zich verhoudt tot de behoefte om dingen samen te doen. Voor het omzetten van die zoektocht in een beeldend verhaal bleek een performance de geschikte vorm.

In Tussen Wij en ik bewegen vier mensen verbonden door een rood elastisch doek over een speelveld van enkele vierkante meters. Waar de een ruimte neemt, moet de ander meebewegen of tegenstribbelen. Een spel van afhankelijkheid versus persoonlijke keuzes. Van der Wiel: ‘Het stuk weerspiegelt de balans tussen persoonlijke vrijheid en de verantwoordelijkheid die we dragen voor het welzijn van de gemeenschap. In een gezonde leefomgeving zijn deze twee elementen - ‘het ik’ en ‘het wij’ – met elkaar in evenwicht. De performance toont dat persoonlijke keuzes en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid elkaar beïnvloeden en samenkomen.’

Voor Van der Wiel is de balans tussen ik en wij een van de grote issues van haar generatie. ‘Hoe houd je rekening met elkaar zonder dat je eigen levenssfeer in het gedrang komt? Waar in de westerse wereld vaak dat individualisme voorop staat, zijn er andere culturen waar juist gezamenlijkheid de standaard is. Dat vond ik inspirerend om te ontdekken. Ook doordat het maakproces van de performance bij uitstek niet alleen gaat over je eigen idee, maar dat het vorm krijgt door de inbreng van anderen. Want het is duidelijk een werk van een collectief; met de spelers, componist en het camerateam. Een groepsproces waar ik veel energie uit haal.’

Performers Jasper den Dikken, Chiara Jongepier, Nelleke Grimberg, Pyke Maas
Muziek Max van Westerop | Film Dimitri Sterkens en Dries Vereanderen

Het onderzoek van Mijs Both

Wat heeft mij gevoed, hoe voed ik de ander en hoe voeden wij elkaar? Hoe voeg je al die verschillende snippers samen? In deze installatie komen absurdisme en realisme samen in enorme keukenobjecten, vervaardigd uit diverse stukken gedoneerd hout. Both zocht naar keukenelementen die voor herkenning en houvast kunnen zorgen als het gaat om eetrituelen. Het resultaat: drie kookobjecten waarmee mensen een relatie kunnen opbouwen: de installatie is zowel een werk als een uitnodiging, want locatie, object en de handelingen in de keuken vormen een onlosmakelijk met elkaar verbonden driehoek. Bij de start van het project in februari 2024 ontstond de ‘open source keuken’. Dit is een plek waar gasten welkom waren, konden luisteren naar verhalen, of verhalen en recepten konden inbrengen.

Both: ‘Het idee is dat er een analoog archief ontstaat met recepten en verhalen, op een plek waar deelnemers een relatie met elkaar kunnen aangaan. Ik zie Snippers als een onderzoek, waarin steeds nieuwe visuele uitstapjes worden gemaakt in een zoektocht naar warmte en wat mensen verbindt.'