Ik heb hier echt vrienden voor het leven gemaakt

Veronika Petuchova

Veronika Petuchova verhuisde op haar derde van Rusland naar Tsjechië. Die verandering had een grote impact: ze sprak de taal niet en maakte moeilijk contact met anderen. Tekenen en schilderen werd een uitlaatklep. Inmiddels spreekt de vierdejaars Beeldende Kunst aan HKU haar eigen taal. In haar schilderijen.

Veronika staat in haar atelier en pakt er zorgvuldig een aantal kleine schilderijen bij. Van voorwerpen, zoals een bril en een schaar, die je tegemoet lijken te komen vanuit de schaduw. ‘Dit zijn mijn eerdere werken. Best donker en serieus. Dit eerste semester heb ik tegen mezelf gezegd: je gaat gewoon lol hebben en dingen uitproberen.’ Want dat eerste semester is elk jaar het lastigste, vindt ze. Als je vanuit niets begint zijn er zoveel opties dat de twijfel soms toe slaat. ‘Kan ik wel schilderen?’

Dat ze dat kan, is op het ene na het andere doek overduidelijk te zien. ‘Ik gebruik nu meer kleur en ben veel bezig met vleugels. Deze zijn van een bij. Vaak zijn het fragiele, delicate dingen die ik schilder. Maar vleugels zijn tegelijk heel krachtig natuurlijk. Het begint bij mij altijd met interesse in een bepaald onderwerp, en dan wil ik dat verder uitdiepen. Hoe lopen de lijnen? Dat is bij vleugels bijvoorbeeld erg interessant.’

Oude meesters

Toen Veronika op haar derde naar Tsjechië verhuisde had ze het een periode erg moeilijk. Tekenen en schilderen bood haar houvast. ‘Dat is altijd heel belangrijk voor me geweest. Pas toen ik op het gymnasium zat maakte ik kennis met kunstgeschiedenis. Dat fascineerde me enorm. Die oude meesters die zoiets unieks konden creëren. Daar groeide het idee dat ik dat misschien zelf ook moest proberen.’

Toen ze een keer in Utrecht was -haar stiefvader heeft hier gewerkt- trok de stad haar meteen aan. Gezellig, niet te groot en niet te klein: de perfecte plek om te studeren. Ze koos voor Beeldende Kunst aan de HKU. Daar was haar moeder aanvankelijk niet zo blij mee. ‘Ze was bezorgd vanwege het carrièreperspectief, maar nu steunt ze me wel. Voor mij is het simpel: ik wil gewoon doen waar ik van hou. Er zijn natuurlijk geen garanties, maar wat je hier wel opbouwt is een groot netwerk. Dat is alvast een flinke duw in de goede richting. Je klasgenoten, de docenten die allemaal zelf ook actief zijn als kunstenaar. We hebben ook veel bekende kunstenaars die gastdocenten zijn, en die naar je werk kijken. En als afronding je afstudeerpresentatie, waar je ook galeriehouders ontmoet.’

Grote speeltuin

Veronika weet nog goed hoe groot het verschil was tussen haar middelbare school en de HKU. ‘Op de middelbare school krijg je opdrachten, die je volgens bepaalde richtlijnen moet maken. Hier heb je zoveel vrijheid. Vooral in het begin is dat soms ‘shocking’. Je krijgt natuurlijk ook opdrachten, maar bent heel vrij in de interpretatie daarvan. Dat kan best eng zijn, maar daardoor komt wat je doet wel écht vanuit jou zelf. In het begin kun je van alles proberen. Pas in het tweede en derde jaar ga je je meer specialiseren in een bepaalde richting. Toch blijft er altijd ruimte om rond te kijken. Als je op zoek bent naar vrijheid moet je zeker voor deze studie gaan. Het is hard werken, maar het is ook één grote speeltuin.’

Wanneer je door de Pastoe-fabriek loopt, zie je de eigen taal van de studenten Beeldende Kunst terug in alle atelierruimtes. ‘Ik hou ervan om hier rond te lopen en iedereen aan het werk te zien. Er wordt hier zoveel moois gemaakt, dat is heel inspirerend. Ik ben heel close met mijn klasgenoten. We hebben samen veel meegemaakt. Als je hier als internationale student komt, stap je echt een nieuwe wereld in. Ik kan nu niet eens naar huis. Door de lockdown is onze band alleen maar sterker geworden. Ik heb hier echt vrienden voor het leven gemaakt.’