Voor een deel kwam de coronacrisis puur als een praktisch probleem waar de studenten een antwoord op moesten zien te vinden. Voor een ander deel leverde deze verscherping dus ook inhoudelijk iets op. ABRI Magazine is daar een mooie weerslag van. "Voor Peter's rol als docent geldt hetzelfde," vertelt hij. "Ik kwam halverwege bij dit project, en heb de studenten dus nooit in het echt ontmoet. Doordat ik ze alleen via Zoom ken, merkte ik dat het lastiger was een vertrouwensband met ze op te bouwen. Je mist veel signalen: hoe iemand zich gedraagt, lichaamstaal. Het contact blijft meer aan de oppervlakte. Je probeert als docent mensen uit te dagen om risico's te nemen, maar je merkt dat het nu meer moeite kost om in dat stadium te komen. Elk stapje kost meer mentale energie dan normaal."
Toch is hij niet alleen negatief over de aangepaste werkwijze. "Ik denk dat de artistieke waarde van het project alleen maar groter is. Door harde keuzes te moeten maken, zijn de studenten zich beter bewust geworden van hun behoeftes. Dat geldt ook voor ons als kunstonderwijs. Heel veel oplossingen zijn nu uit nood geboren, maar op den duur hoop je op oplossingen die intrinsiek voor de situatie werken. De grote waarde van deze situatie zit denk ik op immaterieel terrein: bewustzijn van wie we zijn, waar we staan, wat we belangrijk vinden. Wat is de rol van grafisch ontwerp in deze tijd? En wat is de rol van de docent in het kunstonderwijs? Het zet mij wel aan het denken over dat soort vragen."Peter hoopt dat dit ook geldt voor het onderwerp van ABRI, toerisme. "Het zou mooi zijn als we ons allemaal vragen gaan stellen,'" zegt hij. "Wat wil ik deze zomer, en daarna? Los van wat er mag, wat moet ik eigenlijk willen? Het feit dat mensen daar kritischer naar kijken lijkt mij winst."