.svg?ext=.svg){kind=logo}
Mees Siderius noemt zichzelf een veelzijdig maker: alles van festivals organiseren tot muziek componeren voor een theatervoorstelling maakt hem blij. Het liefst werkt hij samen met anderen, zoals met zijn multidisciplinaire makersensemble BUI (Stichting Bevordering Utrechtse Improvisatie). Hij begon met drummen toen hij zeven was, opgroeiend in een muzikaal onderlegd gezin waar hij altijd door muziek omgeven werd. Sindsdien liet hij zijn drumstokken niet meer los. Zijn bacheloropleiding Jazz en Pop rondde hij ook af aan HKU, waar hij ook flirtte met de opleiding Musician 3.0.
Enscenering
Mees: ‘In jazz ben je op vlak technisch bezig om je te verhouden tot de jazzwereld en leer je echt een ambacht. Bij Musician 3.0 gaat het om het verhaal dat in jezelf zit en de middelen die je nodig hebt om dat verhaal te vertellen, meer vanuit een conceptueel perspectief dus.
Ik koos er tijdens mijn studie voor om veel mee te spelen met Musician 3.0. Daar werd ik heel blij van. Na mijn studie werd ik slagwerker bij bands en gaf ik ook les aan basisschoolkinderen. Maar ik merkte dat ik het ook heel leuk vond om na te denken over de enscenering van een concert of performance, over hoe muziek en beeld samen moeten vallen.’
Tijdens de corona-pandemie merkte Mees dat hij meer regie wilde pakken over projecten waar hij mee bezig was. Hij besloot om zichzelf meer als maker te ontwikkelen. ‘De Master of Music was voor mij een vanzelfsprekende stap. Ik voelde dat de opleiding een heel maakbaar karakter had en precies was wat ik zocht. Ik heb een fascinatie voor geluidsonderzoek, maar ook voor bewegingstheater en dans, maar deed daar niks mee. Ik wilde dus kijken of ik ook met die fascinaties iets kon doen binnen mijn master.’
Afstand
In het eerste jaar had Mees alle ruimte om die fascinaties te onderzoeken. ‘Ik ontdekte dat het maakproces mij het meest interesseerde. Tijdens het onderdeel Muzikale Maakprocessen leerde ik hoe het is om iedere week bezig te zijn met creatieve processen. Je bent dan ook met je studiegenoten actief bezig met creëren en feedback uitwisselen met elkaar. Ik leerde in het eerste jaar ook als maker afstand te nemen van wat ik creëerde. Non AttachedComposition heet dat. Daar had ik nooit eerder van gehoord. Zoiets schept ruimte in het maakproces, in plaats van dat je er steeds in vastgezogen blijft. Je onderzoekt meer hoe je van een idee naar realisatie komt. Dat proces is voor mij magisch geworden. Zeker wanneer dat in groepsverband gebeurt: het samen onderzoeken, ervaren, uitwisselen is enorm waardevol.’
The Roll
‘Tijdens mijn master ontwikkelde ik een soort toolbox van geluiden en instrumenten, met elementen waarmee ik op elk moment een improvisatievoorstelling kan creëren. Daarmee wilde ik ook de mogelijkheden onderzoeken van zowel het spelen van een oneindige noot als van een oneindige herhaling van klanken. Ik denk dat ik wil kijken of het mogelijk is om een comfortabel moment voor altijd - als een soort perpetuum mobile - vast te blijven houden en erin te verdwalen.’
Zo maakte Mees The Roll, een performance waarin drumroffels klinken met een lengte van 20 tot 40 minuten. Door de lengte krijgt de roffel een nieuwe lading en werd zo een op zichzelf staand verhaal waarbij het publiek het besef van tijd verloor. Mees: ‘Dingen die ik in het verleden voor onmogelijk hield, voelden nu ineens mogelijk. Spelen met het idee van oneindigheid is niet meer spelen maar doen. In de context van een makers-community, door samen te werken met anderen, kom je tot meer inzichten dan wanneer je in je eentje werkt. De Master of Music heeft me in dat opzicht veel gebracht. De feedbackprocessen uit de master neem ik ook mee naar BUI. Door te delen wat je maakt, versterk je elkaar. Daarom vind ik het ook waardevol om mezelf op plekken zoals de culturele broedplaats De Onderbuik als maker te blijven ontwikkelen. Ik ben een slagwerker, maar wil meer doen met improvisatiekunst... ergens op straat spelen, onverwachts het hoogtepunt van iemands dag zijn.’
Bekijk hier de instagrampagina van Mees.
